سلام 

پله ... پله ... آسانسور خراب است ... پله برقی های هوایی .... آسفالت های صاف ... زندگی مارپیچ .... دست انداز 

بعضی ها فکر می کنند پله ها نقش به سزایی در زندگی انسان ها دارند هر چه پله بیشتر باشد موفقیت حتمی تر اما در جامعه ای که قشری مظلوم به نام معلولین قطع نخاعی وجود دارد موفقیت نیست نادیده گرفتن هست ، موفقیت به این نیست که افراد دیگر رو پله کنی از روی کمرشون رد بشی بری بالا این خلاف مرام و معرفت هست ، سرت را بچرخانی از آبمیوه گیری تا رستوران و جگرکی و.... همسایه ی کره ماه هستند ،‌ اگر یک روزی یک ویلچر نشین به عروسی دعوت بشود که تالارش بالای نوک کوه قاف هست چه کسی پاسخ گوست وقتی رمپ نیست ؟  باید پله ها را بالا بیای تا به در ورودی برسی و بعد به آسانسور ، حتما راه حل اینکه به عروسی نرود طبق معمول پاک کردن صورت مسئله ، همیشه همینطور بوده وقتی مثل بقیه نیستی مجبوری بسوزی و بسازی !!!!! تراکت های رنگ به رنگ به دستت می دهند که بروی فلان مرکز خرید که صد طبقه ست غافل از اینکه شاید در ماشینت یک عزیز قطع نخاعی داشته باشی و تازه آسانسور هم داشته باشد بروید بالا و شانست بزند آسانسور خراب باشد در میان پله های تیز و مذخرف آن هم در جماعت بی تفاوت باشی و کسی به دادت نرسد 

از وقتی هم که پله برقی گذاشته اند خیابان ها شده کارتینگ ماشین بدون در نظر گرفتن عبور یک ویلچرنشین یا نابینا و کم بینا که دلخوشی و عزیز جان  خانواده ش هست 

این روزها سیل وطن را در آغوش کشیده ، سال گذشته هم که زلزله آمد و آسانسورها از کار می افتند در این مواقع که جانت کف دستت هست چه باید بکنند ؟ آن مادری که جز فرزند معلولش کسی را ندارد و اگر طوری بشود بی یار و یاور میشود قطرات اشکش را کجا از چشمانش رها کند ؟ 

بعضی از این عزیزان معلول جسمی و حرکتی و ذهنی هستند و بسیار شرایط سخت تری دارند ، مرام و معرفت و انسانیت که به کل از کشور رفته و فقط هموطن هموطن گفتن مانده 

کمتر عزیزان کم بینا و نابینا را با سوالات مسخره ای مثل : تو خواب هم می بینی ؟ فکر می کنی من چه شکلی هستم ؟‌ و .... آزار بدهیم ، پاسخ این سوالات کاملا واضح هست 

به آن ها نگوییم کور ، آن ها روشندل هستند آن ها میشنوند و افراد مفیدی میتوانند در جامعه باشند ، نیازمند ترحم نیستند آن ها نیازمند ما در دقایقی که کمک می خواهند هستند ، آخی گفتن های الکی برابر با پر پشه ست