شـکـار زخـمـی هـا
سلام
هیچ وقت دوست ندارم که از ارتقاع بلند به زمین نگاه کنم چرا که فقط آنی لذت بخش هست جهان زیر پاته ولی همه چیز ریز و تو هیچی نمیدونی از ریزه میزه ها ، دوست دارم روی زمین قدم بردارم تا معدود چیزها در نگاهم پر باشند تا تهی
خشایار الوند نویسنده ی به نام سینمای ایران از جهان خاکی پر کشید و به دیاری نامعلوم رفت و طبعا حواشی داشتند از نحوه ی مرگ و سن و سال و هوادارهای پر و پا قرص سریال پایتخت و همسرش و فرزندانشون و....
عزیزان من ، دوستان من بدانید و آگاه باشید هیچ کدام از ما به خواست ما به این جهان پانگذاشته ایم که با خواست خودمان کوچ کنیم و مرگ جمله ی پایان خداست بر برگ های سرنوشت ما ، مرگ بسیار قابل احترام هست چرا که دعوتنامه ی حق ست ، مرگ مهتاب پر تلالو آفرینش ست و باید هر کسی بر گمشدن در امواج نورانی آن هوش و بیدار باشد وقتی بی اختیار به این جهان پامیگذاریم یعنی محکومیم به این نور چه برای خودمان چه برای عزیزانمان ، هر چیزی که استانداردهای محدود انسان برای زندگی و واکنش ها در موقعیت های متفاوت تعریف می کند لزومأ درست نیست مگر سرگذشت های یکایک انسان ها یکی ست که بخواهیم همه را زیر بار ظلم واکنش ها بهم فشار دهیم ؟ مرگ و زندگی اجبار اما نحوه ی زندگی ها نباید محصول اجبار شوند ، هر کسی به طریقی که دوست دارد زندگی می کند ، واکنش نشان میدهد ، به جهان هستی می نگرد ، خنده دار است وقتی دو تا خواهر به قصد خرید روسری وارد مغازه میشوند ولی هر کدام روسری های متفاوت را انتخاب می کنند بیاییم حرف از باید و نباید ها بزنیم ، آن ها که اینگونه به دیگران می نگرند تا کنون به این اندیشیده اند که خداوندی که جان و خرد به ما داد ما را از دنیا پس خواهد گرفت ؟ این چگونه ستایش و پرستشی است که از خداوند بخواهیم جانی که از ما نظرخواهی نکرده که بدهد یا ندهد را پس بگیرد مشت بر سر و در و دیوار و صورت بکوبیم ؟ چرا باید مایه ی عذاب متوفی بشویم ؟ جیغ و هوار راه بیندازیم و سخن خداوند را اطاعت نکنیم و بعد شاد و خرم به نماز بایستیم ؟ منطقی است ؟ مرگ آرامش ست آرامشی که در آن نه رنج ست و نه دغدغه ای به خداوند احترام بگذاریم به طبیعت احترام بگذاریم گریه و زاری برای چیزی که تحت اختیار ما نیست زندگی را باخت دادن ست ، هیچ وقت هیچ وقت برای دیگران زندگی نکنید زندان نگاه دیگران قفسه ی سینه را در هم می شکند
