سلام 

شایعه ای بیش نیست  که هر انسانی یک قلب دارد ، انسان ها یک قلب در سینه دارند و یک قلب در روح شان ، وسعت قلب هر کسی بستگی به بذرهایی که در دل دیگران میکارد دارد بذر عشق ، صمیمیت ، یکرنگی ، خشم و نفرت 

یک روز یک مطلبی رو خوندم که ذهنم رو مشغول کرد ، یک خانمی نوشته بودند که این بار نوبت ما بود که برای نظافتچی که برای نظافت راهرو و آسانسور و پارکینگ می آید وسیله پذیرایی ببریم همسرم برایش یک ظرف میوه برد و بعد هم یک چای برد و وقتی که رفت همسرم رفت ظرف ها را آورد و گذاشت درون سینک و آب زد و گذاشت داخل آب چیکون و من هم با او دعوا کردم که به این ظرف ها دست کارگر خورده و باید با وایتکس بشویم و بعد میوه های درون ظرف را هم بیرون ریختم و در لحن گفتارش افتخار هم بود ، یک آن از خودم متنفر شدم که به او چیزی نگفتم از پندار غلط که شاید انسان کثیفی تلقی بشم !!!! دیدم که بعضی از خانواده ها داغون ترین ظرف هایشان را برای کارگرها کنار میگذارند و به بدترین شکل ممکن از آن ها پذیرایی می کنند ، مگر کارگران انسان نیستند ؟ چرا بعضی ها اینجوری رفتار می کنند؟ ظرف های کارگر را با وایتکس بشوریم ؟!!!!! مگر بیماری بدی دارد ؟‌ ظرف های کهنه ببریم چون کارگر است ؟ شأن و شخصیت انسانی چه میشود ؟‌ اگر قرار است ظرف های کارگرها با وایتکس شسته شود چرا خودشان قدم رنجه نمی کنند به نظافت ساختمان بپردازند ؟ دستانشان پاک و تمیز کردنشان عالی اما دهان شان کثیف ؟ حالا یکی از بد روزگار کارگر شده باید با رفتارهایمان او را زخمی کنیم ؟ کارگر و پولدار در آفرینش چه فرقی می کنند؟ بعضی ها شنیدم که تو گوش کارگر می زنند و ناسزا بهشون میگن ، این کار در مکتب منطق درست است ؟ ما خدای روی زمین نیستیم که بخواهیم به شأن و شخصیت کسی خدشه ای وارد کنیم  

به نظر من ما جنبه ی تفکیک جغرافیایی را نداشتیم و هر نژادی برای خودش ساز مدبالایی کوک می کند ، در ایران کارگران افغانی هم زندگی می کنند که اگر آن ها نباشند کار ما لنگ می ماند ، کارگر چه ایرانی چه افغانی باید انسانی با آن ها برخورد شود و مزدشان غروب آفتاب پرداخت شود نه اینکه حالا دو ماه دیگه بیا پولت را بگیر ، آن ها گنج شان دستانشان است و چشم و امیدشان به مزد کارشان است نه خانه ای دارند که اجاره بگیرند و نه ماشینی که بخواهند بفروشند خرج زندگیشان را بدهند ، وقتی پول نداریم کارگر نگیریم و فرصت دستمزد نقد را از آن ها نگیریم