سلام 

این همه وقت میزاری برای ثبت کردن باورها و عقایدت اما یکی از راه میرسه با یک صحنه همه رو پخش و پلا می کنه ، آدم حیفش میاد 

کجا رفتند زنان و مردانی که مصداق مرام و لوطی گری بودند ؟ در همه حال فریادرس بودند چه در عزا و چه در عروسی و چه در میهمانی های بزرگ ؟ آن هایی که التماس می کردند زنانه را در خانه ی ما بگیر یا برعکس ؟ زنانی که پاشنه ی معرفتشان همیشه کشیده بود ؟ خوشتیپ هایی با چادرهای ضربدری بسته به پشت گردن؟ مردانی که شتابان میدویدند تا یک نابینا را از خیابان رد کنند و ویلچر نشین ها هرگز طعم اشک را کنار خیابان نچشیدند از بس مردم مشتی بودند ، پیرزن هایی که هرگز حس پیری بهشون دست نداد چون لوطی هایی بودند که میوه رو تا دم در خانه ی شان بیاورد نه مثل حالا که صدای نفس نفس زدنشان را می شنوند اما کسی به روی مبارک نمیاورد البته من هم خوب بلدم توجیه کنم که اعتماد کمرنگه 

آدم ها دو تا چیز گرانبها دارند که اگر جایی جا بگذارند ارزش دور زدن از نزدیکی های خانه ی شان را دارد تا برگردند و پس بگیرنش یکی ساعت مچی که با آن قرار گذاشتند و دیگری لباسی که با آن قول داده اند ، شاید فراموشی مصلحت امروزی هاست شاید بشه کورسوی امیدی به این دو تا چیز داشت که فراموش نمی کنند قول و قرارهایشان را ، وعده هایی که می دهند فلان روز می آییم برای مهمانیت کمک می کنیم غصه نخور نمیخواد ظرف یکبار مصرف بگیری بعد خوشتیپ و خوشبو بعد از آمدن مهمان ها می آیند خودشان را غنچه می کنند تا پذیراییشان کنی آنجاست که تندی پوست گردو در چشمانت هم فرو می رود ، مگر چه فرقی بین مادرهای کمربسته ها با امروزی ها بود که امروزی ها این چنین شدند ؟‌ خدا بهتر می داند وقتی حرف از لوطی گری و مرام میزنی چه مثالی در ذهن میاورند ؟‌ وقتی هم که بخواهی مرامی پاشی کمک کنی نمیدونی بقیه این لطفت را پای چه خواهند نوشت ؟ حمالی یا لطف ؟ شاید همین فکرها و تفاوت افکارهایمان ما را به این روزگار دچار کرده ، به گمونم حدسم درست باشه کاش میشد بعضی از چیزهایی که جمعی هست تعریف دیکته وار داشت همه یک عقیده رو داشتیم شاید پاهایمان برای کمک کردن به دیگران عقب نمی رفت ، انصاف هایمان لا به لای تقویم ها بی خبر دفن شد ، یکی کل کارها  روی دوشش باشد و جمع کثیری در قیافه ی شاهزادگی 

فعلا این فکر در ذهنم هست که شاید یکی از دلایل کم شدن رفت و آمدها همین غنچه شدن ها باشد آخه همه که وضع مالیشان ضعیف نیست ، کاش استفاده از اینترنت همراه در مراسم ها هم بی حیایی بود مثل خیلی چیزهای دیگه چنان سر مبارک را در صفحه ی موبایل فرو می برند که اصلا متوجه گذر زمان نمیشوند شاید همان با مرام ها و لوطی ها که اینترنتشان نگذاشت خودی نشان بدهند